Ik ben topklok die de tijd iedere tien voor tien wegtikt,
te horen tot in buitenwijken, ik ben de bel bovenin de Broederenkerk.

Ik ben de prullenbak met daarin het project waar partijen twee jaar over praatten,
ik ben de droom van bestuurders die vloekte met het pluche,
ik ben de samenballing van alle kleuren in het stempotlood,
ik ben de stroom die 100 dagen voorkwam dat de stuurloze stad afdreef.

Ik ben een getal: 855, schrikbeeld van moeders en vaders met dochters,
ik ben een vader, ik ben een moeder, ik ben een dochter,
ik ben het lied in hun hart over hun brandende stad,
ik ben hun nieuwe stad waar ze later over zullen zingen.

© Tim Pardijs, stadsdichter Zutphen 2013-2014

Ik ben de winkelier die wacht op een klant, de grond die wacht op een wijk,
ik ben de leegte in het huis dat wacht op een lijf,
ik ben de warmte in een woning in De Teuge
die zich als vertrouwen langzaam verspreidt.

Ik ben de machinist die zichzelf als archeoloog opgraaft bij het station,
ik ben de tunnel die zich 400 jaar geleden sloot boven een boot,
ik ben de houten boot die jullie naar een andere tijd brengt,
ik ben het melkmeisje in de veerboot op de IJssel dat
pas als er een tunnel gegraven wordt de overkant haalt.

Ik ben de overkant waar je al tijden naar uit kijkt,
ik ben degene die vertrekt, maar er is iemand die mij opvolgt.

Ik ben mijn opvolger, ik ben het nieuwe jaar.