Er is een eerste en een laatste keer
van alle rituelen in het leven.
Soms vallen ze samen en verweven
begin en einde zich ineen, verkleven
ze eenmalig -
dan nooit meer.
Maar er is een eerste en een laatste keer.

Het aarzelend begin van nieuwe dingen
het aftasten, het zoeken naar de vorm.
Het eindeloos beschrijven van de norm
waaraan de inhoud moet voldoen, het storm-
achtig groeien, het bedwingen
van de toppen.
Er is een start en ergens moet je stoppen.

Ze regeert nu tweeëndertig jaren.
Precies zo lang als ooit haar moeder deed.
Met grote nauwgezetheid, statig, kweet
ze zich van taken – zwaar omkleed
met vorstelijke mantels, hoge haren.

Beatrix. Een tijdperk. En – we weten:
Er was een eerste en er komt een laatste dag.
Iets dat begon, ontsnapt niet aan het einde.
Het protocol dat in de loop der tijd verfijnde,
over wat wel of soms of werkelijk nooit mag,
zal haar ooit voor ‘t laatst officieel welkom heten.

Voor ‘t laatst zal ze dan schrijden naar de troon
om plaats te maken voor weer nieuwe rituelen
om plaats te maken voor de regels van haar zoon
zoals hij ze schrijven wil en ze wil spelen
op ‘t instrument van een moderne hoofdpersoon
in het koninklijk orkest.

Er was een eerste en er komt een laatste keer
van alle rituelen in het leven.
Zou ze vandaag in Rhenen voor het laatst de vreugd
van zingen voor de koningin ervaren?
Voor ‘t laatst de plaatselijke zaklopende jeugd
zelf als goedkeurend vorstin ontwaren?

Wat maakt het uit – of het nog even aanhoudt of al bijna is geweest.
Het tijdperk Beatrix bestaat & vandaag vieren we feest !

© eke mannink, stadsdichter Zutphen.