Ik won ooit als snotneus met gevaar
voor blijvende invaliditeit het zaklopen
alle deelnemers kregen dezelfde prijs
een blocnote met omslag in rood wit en blauw

Op Koninginnedagen van mijn jongensjaren
droegen van die ons-kent-ons mannen
in dorp en stad een klein je-weet-wel strikje
op de revers van hun jacquet of streepjespak

Nu is er nog bij elk festijn een oranje overkill
van toeters, vingers clowns- en koeienkoppen
ter land ter zee en in de lucht massaal gedragen
oranje betekent dan ‘Kijk uit! Ik ben Nederlander!

Was het niet onze aloude Wilhelmina die
bij zeer koninklijk en wijs besluit besloot
de nationale driekleur:  het oranje blanje bleu
te vervangen door ‘karmozijnrood  wit en kobalt-blauw’

Mocht koningin of koning of wie weet beiden
weer voet aan wal zetten op Zutphens IJsselkade
dan ga ik bij mijn Apeldoornse collega te rade
hoe hij zo’n heksenketel poëtisch heeft verbeeld

Dichters hebben al eeuwenlang meer oog
voor de grijze stilte van de achterkant
en mijden het kleurrijk lawaai van de straat
lolligheid leent zich beter voor een Hazes-lied

Oranjecomité: wat u dan ook verzinnen mag
weet wel  dat poëzie en Koninginnedag
sinds jaar en dag al leven op gespannen voet
U vraagt waarom? Ze rijmen niet zo goed

Ton Luijten
© Dichter bij Zutphen

Gedicht geschreven op verzoek n.a.v. opening Koninginnedag 2009
In de Burgerzaal Zutphen